اعدام قاچاقچیان مواد مخدر؛ عاملی جهت گروهکسازی

 

مطلبی که می نویسم به این مسئله می پردازد که آیا منافع اعدام قاچاقچیان مواد مخدر بر هزینه های غیرقابل چشم پوشی آن فائق می آید یا خیر؟

در این نوشتار به اعدام قاچاقچیانی می پردازیم که در غیر درگیری مسلحانه با مامورین به اعدام محکم می شوند.

انتقام، فراوانی زیادی در میان عوامل جذب به گروهکهای تروریستی دارد.

بازماندگان اعدام شوندگان توسط دولت، همواره جهت انتقام از دولت اقدام به انجام عملیات علیه نیروهای نظامی و وابستگان به دولت می نمایند تا به زعمی انتقام خون پدر یا برادر یا پسر خود را از نظام بگیرند.

در این میان اعدام شوندگان قاچاق مواد مخدر بیشترین فراوانی را در میان اعدام شوندگان در جمهوری اسلامی داشته است.

اعدام سبب خواهد شد تا خانواده بازمانده که نظام را مقصر اصلی در قتل پدر، برادر یا پسرش می داند به دایره معاندین نطام اضافه گردد.

لذا با اعدام یک نفر چندین نفر به دایره معاندین افزوده می گردند.

از سویی دیگر سوالی که در اینجا مطرح می شود اینست که کدام دولتی در دنیا مرزهایش را یلخه و رها بازگذاشته تا مواد مخدر از انواع مختلف وارد کشور شود و سپس در مرکز کشور این مواد مخدر را با حمل کننده (گان) یا صاحبان دستگیر و سپس اعدام نماید.

جمهوری اسلامی همواره هزینه زیادی در مبارزه و مقابله با قاچاق مواد مخدر پرداخته است.

اما هیچ حکومتی هزینه را با هزینه سازی بیشتر جواب نمی دهد.

لذا اعدام قاچاقچیان مواد مخدر جدا از بحث میزان بازدارندگی که نیاز به پیمایش تحقیقی مناسب دارد هزینه سازی زیادی در بعد امنیتی در کشور ایجاد خواهد نمود.

فراموش نکنیم هسته و نطفه بسیاری از گروهک‌ها و جذب و عضویت در آنها و علت تامه بسیاری از حوادث تروریستی در کشور به عاملی به نام انتقام باز می گردد.

مسلما خیزش دوباره قوه قضائیه در اعدام قاچاقچیان مواد مخدر و تعیین تکلیف بسیاری از پرونده های راکد در آینده ای نه چندان دور در قالب عملیات‌های تروریستی هویدا خواهد شد.

مسئله ای که سبب ناامن سازی مناطق مرزی ‌و حتی مرکزیت کشور خواهد شد.

امید است سیاستگذاران قضایی کشور این بعد را در نظر بگیرند و از نگاه‌های احساسی بپرهیزند.