کلام امیرالمومنین در باب فتنه عبدالحمید

 

فتنه ‏ها به وقتى که روى آرند عامل اشتباه شوند، و چون از میان بروند حقیقت آن بر همه معلوم گردد. فتنه‏ها به وقت آمدن ناشناس‏اند، و هنگام رفتن شناخته مى‏شوند. فتنه‏ها همچون باد در گردشند، به شهرى اصابت مى‏کنند و از شهرى مى‏گذرند. بدانید که ترسناکترین فتنه‏ها به نظر من در زندگى شما فتنه بنى امیّه است، زیرا فتنه‏اى است کور و تاریک و فراگیر، و بلایش مخصوص مردم با ایمان است، آن که در آن فتنه‏ها بصیر و داناست بلا دامنگیرش مى‏گردد، و هر که کور دل و نابیناست بلا از او دور مى‏ماند به خدا قسم پس از من بنى امیّه را براى خود حاکمان بدى خواهید یافت، آنان مانند شتر بد خلقى هستند که با دهان گاز مى‏گیرد، و با دست به سر صاحبش مى‏کوبد، و با پاى لگد مى‏اندازد، و از دوشیدن شیرش مانع مى‏شود. با شما دائما بر همین رویّه‏اند تا کسى از شما را باقى نگذارند مگر کسى که براى آنها سودمند باشد، یا به ایشان زیانى نرساند. سخت گیرى آنان از شما بر طرف نخواهد شد تا جایى که غلبه شما بر آنان به پیروزى برده بر ارباب، یا فرمانبر بر فرمانده‏اش ماند فتنه ایشان بر شما زشت و وحشتناک و به رویه دوران جاهلیت وارد مى‏گردد، در آن فتنه نه علامت هدایتى یافت مى‏گردد و نه نشانه نجاتى دیده مى‏شود. ما اهل بیت از آن فتنه بر طریق نجاتیم، و در آن وقت قدرت دعوت در ما نیست. آن گاه خداوند مانند جدا شدن پوست از گوشت، آن فتنه‏ها را از شما جدا مى‏کند به واسطه کسى که به آنان ذلت و خوارى مى‏دهد، و به شدّت آنان را از میدان به در مى‏کند، و جام تلخ بلا در کامشان مى‏ریزد، جز شمشیر به آنان ندهد، و جز لباس ترس بر آنان نپوشاند. در آن وقت قریش دوست دارد دنیا و آنچه در آن است را از دست بدهد و عوض آن یک بار دیگر رهبرى مرا اگر چه زمانش به اندازه قربانى کردن شتر کم باشد ببیند تا از آنان بپذیرم چیزى را که امروز مقدارى از آن را مى‏طلبم و به من نمى‏دهند.