چرا در قضیه معامله مرزبانان شکست خوردیم؟

از قضیه آزادی مرزبانان خوشحالم از اینکه بعد از نزدیک به 2 ماه به آغوش خانواده برگشتند.

امّا معتقدم دراین قضیه شکست خوردیم حتّی اگر زندانی از اشرار آزاد نکرده باشیم که کردیم!!!

1-      چرا یک نهاد نظارتی- امنیتی به جای انجام وظیفه اطلاعاتی و بالا بردن اشراف خود، افرادی را به عنوان واسطه مذاکره با اشرار تعیین می کند که عملاً به علّت اینکه مکتب فکری اش اشتراکات زیادی با وهابیت دارد و از طرفی رابطه عمیقی با سران عربستان دارد دارای تعارض عقیدتی و سیاسی  با مبانی  انقلاب اسلامی است. این افراد باید در انزوا قرار گیرند و بزرگ شدن این افراد در جامعه ممکن است در کوتاه مدت- مثل همین آزادی گروگانان- به نفع نظام باشد امّا در بلندمدّت هزینه های بزرگ شدن چنین افرادی را   که بی ارتباط با شبکه های وهابی عربستان و نیز دستگاههای امنیتی عربستان نیستند  مردم سیستان و بلوچستان و شاید مردم برخی نقاط مرکزی ایران بپردازند.

بی گمان این دوستان باید به جای این بازی ها وظیفه اصلی خود در بالا بردن اشراف اطلاعاتی را به خوبی ایفا می کردند تا اولاً این مرزبانان ربوده نمی شدند. ثانیاً اگر ربوده شدند همان ساعات اولیه گروگانگیری به دنبال انجام کار اطلاعاتی می بودند و دستگاه دیپلماسی را فعّال می کردند. نه اینکه بعد از 2 ماه از چاله به چاه بروند. لا اقل اگر قرار بود با ریش سفیدی این کار را رقم بزنند از افراد صالحی کمک می گرفتند نه یک چهره معلوم الحال.

اگر قرار بود زندانی مبادله کنید چرا عبدالحمید را گنده کردید؟؟؟

2-      به دنبال آزادی گروگانان- اگر حتّی زندانی هم از اشرار آزاد نکرده باشیم- روابط ما با یکی از علل این گروگانگیری ها یعنی پاکستان خوب می شود. پاکستان به عنوان متّحد راهبردی امریکا در منطقه شبه قاره به واسطه دستگاه جاسوسی اش- i.s.i- تحرکات زیادی علیه شیعیان پاکستان و مردم منطقه سیستان و بلوچستان انجام داده است. افزایش رابطه با پاکستان که دولت در این قضیه پس از علماء دیوبندی منطقه بلوچستان ایران، در قضیه مرزبانان خود را مدیون تماس تلفنی روحانی به نواز شریف نخست وزیر پاکستان می داند. رفقای دولت یازدهم به جای گوشمالی حداقل در سطح دیپلماتیک به پاکستان دنبال دوستی با روباه هستند.

3-      پس از رابطه نواز شریف با ایران  منتظر بهبود رابطه ایران با قطب عالم وهابیون یعنی عربستان سعودی می باشیم. چرا که سفر آقای نواز شریف برای کلید زدن دور جدیدی از روابط عربستان- ایران است. دستگاه اطلاعاتی عربستان ظرف سالهای متمادی حملاتی را علیه شیعیان در اقصی نقاط منطقه از لبنان گرفته تا پاکستان طراحی و اجرا کرده است. هنوز نقش عربستان در انفجار جلوی سفارت ایران در لبنان، تشکیل گروه های القاعده و طالبان در افغانستان، تشکیل سپاه صحابه در پاکستان، تشکیل گروه های داعش و النصرۀ در عراق و سوریه یادمان نرفته است. چه دلیلی دارد که حسن روحانی در اولین نطق بعد از انتخابش به عنوان رئیس جمهور از رابطه با دول منطقه خصوصاً عربستان حرف بزند. شاید گمان کنیم که این روابط از شدّت حملات وهابیون علیه شیعیان یا حدّاقل ایرانیان بکاهد. امّا تجربه ثابت کرده است که گروههای ساخته شده توسط عربستان گاه خارج از کنترل عربستان در می آیند و به خودشان هم ضربه می زنند. مضاف بر اینکه رابطه با عربستان به بهانه اینکه با گرگ دوست شویم تا به ما حمله نکند می تواند نشان دهنده ضعف جمهوری اسلامی ایران بوده و هر وقت عربها دیدند که  ایران خارج از چارچوب وهابیون حرکت می کند در گوشه ای از منطقه به عنوان اهرم فشار انفجاری علیه آنچه اقدامات انقلاب اسلامی در منطقه می داند ساماندهی کرده تا ایرانیان ترسو را هشدار دهد که اگر در منطقه قدرت نمایی کردید ضربه شصت وهابیون شما را ماساژ می دهد.

دست آخر اینکه به قول یکی از رفقا این قصّه شاید توسط بازی سازان دولت یازدهم ساخته شده باشد تا مثل توافقات هسته ای که به بهانه تحریم و فشار اقتصادی دنبال توافق با گرگ ها می رویم به بهانه جلوگیری از حمله به شیعیان با عربستان شغال صفت دست دوستی بدهیم.

دلم می سوزد برای آن مردمی که بعد از رفتن این دولت به واسطه تغییر اندکی در سیاست های دولت با تهاجم گسترده وهابیون در اقصی نقاط ممالک اسلامی مواجه می شوند همچنانکه بعد از رفتن دولت خاتمی با ظهور عبدالمالک ریگی روبرو شدیم. آنجاست که حسن آقا روحانی باید جواب خون های ریخته شده را بدهد. چرا که حقّ و باطل هیچ وقت نمی توانند سازش کنند.