نظریه های امنیت داخلی- جلسه چهارم

جلسه چهارم

5/12/91 تهران

نظام سیاسی برای ایجاد امنیت می تواند ضریب ایدئولوژیک را تقویت کند و یا خواسته ها و داشته ها را مدیریت کند

گاهی اوقات خود ایدئولوژی باعث ایجاد نارضایتی می شود.یعنی به علّت عدم التزام جامعه به ایدئولوژی عدّه ای با نارضایتی قیام می کنند تا آنرا تحسین کنند.

ضریب ایدئولوژیک هم موضوع سیاستهای تولیدی(باید چیزهای جدیدی به ایدئولوژی افزود) و هم موضوع سیاست های بازتولیدی است.

ضریب ایدئولوژیک نباید منبع مدیریت بشود.در چنین حالتی مدیریت نظام می گوید به دلیل وجود چنین ضریبی مشکلی پیش نمی آید.

سرمایه اجتماعی در مقابل ضریب ایدئولوژیک جنبه پسینی دارد.

سرمایه اجتماعی به میزان انسجام روابط وشبکه اجتماعی درون جامعه مربوط است.

در هنگام هزینه کردن ضریب ایدئولوژیک در جامعه باید به دو معنا توجه داشت تا آفتهای آن کمتر شود:

پس از اینکه برای احیاء نظام از ضریب ایدئولوژیک استفاده میکنیم باید به درمان پرداخت.

اگر ضریب ایدئولوژیک نقد شود اعتماد مردم به نظام سلب می شود و هزینه بالایی دارد.

1-    موقت بودن(از نظر زمانی):

نباید به صورت مستمر از ضریب ایدئولوژیک استفاده کرد. چرا که با استفاده زیاد از آن شأنیت مقدّس خودش را از دست می دهد.نباید به هنجار و عرف تبدیل شود چراکه جامعه به آن عادت می کند

2-    محدودیّت( از حیث گستره):

ضریب ایدئولوژیک را نباید در اجتماع  و اقتصاد وارد کرد و از آن بهره برد.یعنی یک تهدید اقتصادی و اجتماعی را امنیتی قلمداد کرد  و از مزایای امنیتی نمودن تهدید استفاده کرد(سیاست امنیتی کردن).

خود را در موقعیتی قرار ندهید که بخواهید از ضریب ایدئولوژیک استفاده کنید